Ένα από αυτά που με βοηθάνε στην αυτο-εξέλιξή μου, είναι η σκέψη ότι ο κάθε άνθρωπος μεγαλώνοντας συναντάει γίγαντες. Από αυτούς τους γίγαντες που όταν καταφέρεις να σταθείς επάνω τους μπορείς να δεις απίθανα πράγματα.
Μπορείς να μάθεις, να επικοινωνήσεις, να ανακαλύψεις και να ερευνήσεις τις πιο κρυφές πτυχές του εαυτού σου. Μπορείς να εξελιχθείς και να αποκτήσεις μια όλο και καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.
Φαντάσου, λοιπόν, πόσο καλύτερος θα μπορούσες να γίνεις, εάν μπορούσες να διακρίνεις όλους εκείνους τους γίγαντες που περνάνε από τη ζωή σου….
Για μένα από τους πρώτους γίγαντες της ζωής μου είναι η γιαγιά μου. Είναι αλήθεια
πως οι γιαγιάδες στη ζωή μας είναι τόσο δεδομένες που σχεδόν δεν τις βλέπουμε όταν είμαστε μικροί. Νιώθω ιδιαίτερα τυχερή που κατάλαβα πριν να είναι αργά, την τόσο μεγάλη αξία της.
Η γιαγιά μου είναι από εκείνες τις γυναίκες- σύγχρονες ηρωίδες της οικογένειας-, που δίνουν τα πάντα χωρίς να περιμένουν να πάρουν τίποτα πίσω. Αυτές που παράλληλα με τη δουλειά μεγαλώνουν παιδιά και εγγόνια, αρκετές φορές φροντίζουν 2 σπίτια και εκτός αυτών πάντα με κάτι ασχολούνται. Τη θυμάμαι να μη σταματάει ποτέ. Ακούραστη και δυνατή σαν να είναι φτιαγμένη λες από άλλο υλικό, σα να έχει κάτι το μη ανθρώπινο, το εξωπραγματικό. Έδινε και δίνει από τον εαυτό της ό,τι έχει, ό,τι μπορεί και ό,τι δεν μπορεί.
Ακόμα ηχεί στα αυτιά μου αυτό που έλεγε πάντα σε μένα και στις αδελφές μου χτυπώντας μας ελαφρά στον ώμο:
«Να βοηθάτε τη μάνα σας και τον πατέρα σας, να κάνετε ότι σας λένε, κούτε;».
Το αξιοθαύμαστο δεν ήταν ότι τα έλεγε, ήταν ότι γινόταν το φωτεινό παράδειγμα. Και μπορεί τότε να εκνευριζόμουν, να θύμωνα μαζί της και να ένιωθα καταπίεση στο άκουσμα αυτών των φράσεων, τώρα όμως μπορώ να καταλάβω γιατί το έκανε και αναγνωρίζω ακόμη περισσότερο το μεγαλείο αυτής της γυναίκας. Δεν είναι εύκολο να γίνεσαι κακιά στα εγγόνια σου.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να πεις όχι σε κάτι που πιστεύεις πως πρέπει να είναι ναι.
Κι όμως το έκανε…
Το έκανε γιατί ήξερε πολύ καλά ποια ήταν τα όριά της και μέχρι που έπρεπε να επέμβει.
Τα παιδικά μου χρόνια πλάι στη γιαγιά ήταν ζωντανά, έντονα και με πολύ «μαγεία». Μαγεία που στη σημερινή εποχή συναντάς πολύ σπάνια.
Κλείνω τα μάτια και τη βλέπω καθισμένη στο σκαμνάκι της, στο μικρό αποθηκάκι της αυλής, να βράζει το γάλα που μόλις έφερε ο παππούς. Αφού το γάλα βράσει, ρίχνει το μαγικό της φίλτρο και το γάλα αλλάζει μορφή «μαγικά».
«Γιαγιά, φώναξέ με όταν είναι έτοιμο…».
Ήρθε η ώρα για το αγαπημένο μου στάδιο. Η ώρα που το τυρί θα μπεί στο τυρικό (όπως λέει η γιαγιά μου τη φόρμα όπου μπαίνει το τυρί) για να διαχωριστεί από τον ορό του γάλακτος. Παίρνει με τη μεγάλη κουτάλα το τυρί από την κατσαρόλα και το βάζει σε μικρά τυρικά επάνω σε μια σχάρα. Ακόμη έχω στ’ αυτιά μου τον ήχο που έκανε ο ορός καθώς έπεφτε στη λεκάνη. Μαγική διαδικασία…
Ανοίγω τα μάτια και σκέφτομαι: Αλήθεια, πόσο τυχερή είμαι! και πόσο τυχερά είναι και τα παιδιά μου που κατάφεραν να ζήσουν αυτή τη «μαγική εμπειρία».
Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα αρώματα γιαγιάς. Γυρνάω πίσω στα Σάββατα της πιο ξέγνοιαστης περιόδου της ζωής μου.
Εκείνα τα Σάββατα είχαν άρωμα από φρεσκοψημένο χωριάτικο ψωμί από τον ξυλόφουρνο.
Από εκείνο το ψωμί που δεν χρειάζεσαι μαχαίρι για να το κόψεις. Κάνεις μια έτσι με το χέρι και ακούς την τραγανή κόρα να σπάει, ενώ μυρωδιές και γεύσεις ξεχύνονται και σου ξυπνούν μεμιάς όλες σου τις αισθήσεις και ζωντανεύουν όλα σου τα συναισθήματα. Τα Σάββατά μου είχαν μυρωδιά από γιαγιαδίστικους ντολμάδες με γιαούρτι και τηγανίτες με μέλι και τριμμένο σπιτικό τυρί.
Αν με ρωτήσει κάποιος τώρα, καθώς σκέφτομαι το φαγητό της γιαγιάς μου, θα του πω πως το φαγητό της γιαγιάς δεν σε παχαίνει και δεν πρόκειται να σε αρρωστήσει ποτέ. Όταν οι γεύσεις δένονται με την αγάπη, αυτό που τρως έχει μια γεύση αλλιώτικη. Είναι σα να υπάρχει ένα μαγικό συστατικό που βάζει στο φαγητό, κάτι που το έχει και το γνωρίζει μόνο εκείνη.
Η στιγμή του φαγητού γίνεται πράξη φροντίδας, μεταδίδει αγάπη και σ’ αγκαλιάζει στοργικά.
Εκείνη τη στιγμή δεν τρως, δεν καταπίνεις… «γεύεσαι» … και δέχεσαι φροντίδα και μαθαίνεις να φροντίζεις κι εσύ τον εαυτό σου με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Μπορείτε να φανταστείτε πως θα ήταν ο άνθρωπος εάν η διατροφή του αποτελούνταν μόνο από τα φαγητά της γιαγιάς ή της μαμάς του;
Λένε ότι τις όμορφες στιγμές θα πρέπει να τις καταγράφεις, γιατί αν δεν το κάνεις φεύγουν και χάνονται. Τώρα ξέρω πως κάποιες απ’τις δικές μου όμορφες στιγμές δεν πρόκειται να σβήσουν ποτέ…
Σε φιλώ,
Σπυριδούλα
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο www.faepaidimou.gr